Zijn twee armen zijn eraf.
Een of andere religieuze of politieke oorlog misschien?
Elke strijd kent zijn woede, elke strijd kent zijn slachtoffers. Is dat nu eenmaal hoe het gaat?
Het is vandaag Stille Zaterdag. De zon was al op toen hij in de ochtend gekruisigd werd. En nu gedenken we dat Jezus in het graf ligt. Een noodzakelijk slachtoffer in de strijd tegen mensen die het gezag niet tolereren, in de strijd van de Joodse leiders tegen een ketter?
Sommigen zullen geloofd hebben dat hij hen van de Romeinse overheersing zou bevrijden, hun koning zou worden, óók de strijd zou aanbinden. Maar in zijn ledematen hebben ze ijzeren pinnen geslagen en toen ze zijn zij doorstaken kwam er water en bloed uit. Niets meer aan te doen. Ze hebben hem vermoord, terwijl dat wat hij deed en vertelde onze harten verwarmde, nieuwe hoop gaf. Dat pad loopt dood en wat heeft het voor nut om daarop door te gaan?
Wat heeft het voor zin om te bewaren wat hij te bewaren heeft gegeven? Het is ditzelfde zinnetje dat je terugvindt in het Hebreeuwse profetenboek Maleachi, geschreven zo’n 500 voor Christus. En het zijn de priesters die het zeggen. Ze zijn afgeweken van het pad dat de HEER hen wees en volgen een andere route, eentje die hen goed dunkt. Door hun leiding zijn velen ten val gekomen. Uit kwaadaardigheid? Uit moedeloosheid? Wat heeft het voor zin de weg van Vrede te gaan als dat waarop je hoopt uitblijft?
Leven en vrede heeft de Levende beloofd aan degene die zijn weg gaan, de weg van diep ontzag voor de Naam, onlosmakelijk verbonden met najagen van waarheid en gerechtigheid, zodat alle volken erdoor gezegend worden. Onlosmakelijk verbonden met de tien (en meer) geboden. Gij zult niet doden, gij zult niet…
Ja, maar als we niet mogen doden, kunnen we ons niet tegen een agressor verdedigen. Als we niet mogen stelen, kunnen we het land dat óns beloofd is niet innemen. Als, als, als.
Ook in Christus worden wij opgeroepen de weg van de vrede te gaan, maar wij weten niet hoe. (Als naties zeker niet!)
Stille Zaterdag is de dag van dit innerlijk conflict, van het niet weten hóe. Van deze diep droeve teleurstelling dat onderdrukkers geen boodschap hebben aan vrede. Dat het kwetsbare níet veilig is in onze wereldorde. Dat het blijkbaar geen zin heeft te bewaren wat onze God ons te bewaren heeft gegeven.
Onze vredevorst kwam op een ezel Jeruzalem binnen, Jeruzalem, stad van vrede, betekent dat. Hij wordt toegejuicht door de menigte, maar als hij de stad ziet begint hij te huilen:
“Had ook jij deze dag maar geweten wat vrede kan brengen.”
Stille zaterdag, een dag van rouw en inkeer. En wat is er toch veel om over te rouwen.
.
.
.
.
.
Verwijzingen, voor verder onderzoek:
- De Geboden aan het volk Israël gegeven kun je vinden in: Exodus 20:3-17 en Deuteronomium 5:7-21
- Intocht in Jeruzalem: Lucas 19: 29-48
- Maleachi (is maar een klein boekje van 3 hoofdstukjes)
- Kruisiging: Marcus 15
Foto’s om te bekijken:
World Press Photo 2024, World Press Photo 2025